Paleontologlar için sürpriz olarak,iyi korunmuş bir fosil, hayvanın yaşamını ormanlık zemin üzerinde dolaşarak geçirdiğini gösteriyor.

Yeni adlandırılan tür Serikornis sungei, arka ve ön ayakları çok yoğun tüylü olduğundan dolayı dört kanatlı dinozorların akrabalarından sayılır, fakat paleontologların bulduğu kanıtlar Serikornis’in uçamayacağına işaret ediyor.

Bu çalışmayı yöneten ve Belçika Kraliyet Doğa Bilimleri Enstitüsü’nde paleontolog olan Ulysse Lefèvre göre,”Serikornis’in tüyleri, kuşlarda kanat çırparken hava basıncına karşı direnen mikro yapıların tamamen yok olduğunu ilk kez gösteriyor.”

“Çin’de bulunan çoğu teropod dinozor gibi, tüyler dört kanadı kaplıyor fakat bu tüyler ‘ipeksi’ yapıya sahip olmasını engelleyerek fosilin zeminden veya ağaçtan kurtulmasına izin vermiyor.”

Buna karşılık, Lefèvre ve ekibi Serikornis’in erken dört kanatlı ve tüyleri uçmaya adapte olmamış dinozorların alt-grubunun bir parçası olduğunu düşündüler. Kanatlarını çırpmak ya da ağaçların arasından süzülmek yerine, bu hayvanlar muhtemelen hayatlarını ormanın zemininde kaçarak geçiriyorlardı.

İPEKSİ DİNOZOR

Yaklaşık 160 milyon yaşında olan Serikornis fosili 2014’te bulundu. Ekibin raporu Ağustos ayında The Science of Nature dergisinde yer alıyor. Fosil erken kuşların ve tüylü dinozorların kalıntılarının korunmasıyla ünlü olan bir bölge olan Çin’in kuzeydoğu Liaoning Eyaleti’nde çıkarıldı.

İlk dört kanatlı dinozor olan Microraptorlar 2000 yılında Liaoning’de keşfedildi ve Serikornis’in bulunduğu aynı kaya tabakası, daha önce bulunan dört kanatlı Aurornis ve Anchiornis türlerini de içeriyordu.

Daha fazla çok-kanatlı keşifler ortaya çıktıkça pek çok bilim insanı, kuşların ilk akrabalarının Çin’in tarih öncesi ormanlarında, dalların arasında uçmalarının ya da süzülmelerinin, kuşların uçma özelliğinin ilerlemesinde önemli bir göstergesi olarak gördüler.

Lefèvre ve ekibi, fosili çalışmaya hazır hale getiren Liaoning Paleontoloji Müzesi’nde bilim insanı olan Sun Ge’ye ve fosilin vücudunun ipeksi yapısına itafen, yeni türü adlandırdı. Serikos,antik Yunanca’da “ipek” anlamına gelir.

Hayattayken, tanımlanan bu dinozor yaklaşık 1,5 feet uzunluğunda, minik, keskin dişlere sahipti ve vücudu sivri kıvrımlı tüylerle kaplıydı. Fakat bacaklarında da özellikle modern kuşlarda sıkça görünen tüylere benzeyen, orta kanatlı uzun kuş tüylerini andıran birkaç çeşit tüy vardı.

Serkornis’i böyle bir bulmaca yapan şey de budur. Lefèvre’ye göre, dinozorun kanat tüyleri yer çekimine karşı koymak için hafilerdi ve yeterli itme kuvveti üretecek kadar sert değillerdi. Bunun yerine Lefèvre, hayvanın tüylerini izolasyon için veya rakiplerini savuşturan bir mekanizma olarak kullanıldığından şüpheleniyor.

Pantolonlarına Takılıp Düşerler miydi?

College Park’daki Maryland Üniversitesi’nde paleontolog olan Thomas R. Holtz, “Bu keşif, tüylerini uçmak dışında başka amaçlar için kullanan tüylü dinozorların çeşitliliğine ilişkin bilgilerimize katkıda bulunuyor.” diyor ve ekliyor “Yeni tüylü Jurassic ve Kretase devri dinozor türleri henüz tükeniyor değil ve yeni keşiflerin devam etmesini dört gözle bekliyoruz.”

Holtz, bu dinozorların bacaklarındaki ve ayaklarındaki uzun tüylerin, birçok erken kuş ve tüylü dinozorlarla paylaşılan özelliklerden biri olduğunu da ekliyor. “Bu tür tüyler,grubun üyelerine uçmak için yardım edebilir ama eğer ki uçmak için değillerse başka bir işlevi olmalı.” diyor.

Ancak herkes Serikornis’in uçamayacağı konusunda aynı fikirde değil. İngiltere’nin Bristol Üniversitesi’nde paleontolog olan Mike Benton, bu dinozorların yerde yaşamalarının güç olduğunu düşünüyor. Ayrıca Benton “Arka kanatlar yerde koşmak için elverişsiz olurdu ve ayrıca hayvan yürürken ve koştururken, uyluk ve baldırlarındaki uzun tüyleri belden düğmeli özenli bir pantolon sürtünmeye veya takılmaya neden olurdu.” diyor.

Benton yine de dört kanatlı düzeni “Serikornis gibi ağaçlara tırmanan, belki de böceklerin ve ağaç sakinlerinin peşinde yemek için koşan dinozorları uçuşun kökeni için bir model” olarak yorumlamayı tercih ediyor. “Bu hayvanlar yırtıcılardan kaçmak ya da etrafta dolanmak için, daldan dala atlayabilirler.”

Lefèvre, bu küçük dinozorların ağaçlardan yere paraşüt gibi inmesinin mümkün olduğunu kabul ediyor fakat bu hala uçmaktan çok uzak. “İpeksi tüyleri, bu hayvanların modern anlamda uçmalarına izin vermiyor ancak inişlerini yavaşlatmaya yardımcı olabilir.” diyor.

Lefèvre, yakın akrabalarının yanı sıra, Serikornis’in ağaç kovuklarını karıştırmasına izin verebilecek genişleyen pençelerinin de bulunduğunu ve bunun, zor bir mesele olarak kalacağını, daha iyi anlamak için daha fazla zaman ve fosile ihtiyaç olduğunu ekliyor.

Çeviren: Büşra Çelikbaş
Kaynak: NationalGeographic

Bu haber Evrimsel Antropoloji sayfasından alınmıştır:

“İlk Tüylü Dinozor Dört Kanatlıydı Ama Uçamıyordu”

http://www.evrimselantropoloji.org/ilk-tuylu-dinozor-dort-kanatliydi-ama-ucamiyordu/